പെയ്തൊഴിഞ്ഞു പോയ് മഴ....
വരാതിരിക്കില്ല... വരുമിനിയും...
മറ്റൊരു നേരത്ത്.. മറ്റൊരു ഭാവത്തില്...
വരുമെന്നറിഞ്ഞും.. എന്തിനു ഞാന് വെറുതെ.. സങ്കടപ്പെടുന്നു...????
കുഞ്ഞുന്നാളില് അമ്മയുടെ കൈയില് തൂങ്ങി
എന്നാദ്യവിദ്യാലയ പടിചവിട്ടിയപ്പോഴും
അതിയായി നീറിയെന് മനം..
പക്ഷെ... എന്തിനെന്ന ഉത്തരം തിരഞ്ഞ എന്റെ മനസ്സിനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്
അന്നെനിക്കീ ഉത്തരം മതിയായിരുന്നു...
ഇനി വൈകുവോളം എന്നമ്മയെ പിരിഞ്ഞിരിക്കെണ്ടേ... ഇനിയെന്നും...
കാലത്തോടൊപ്പം ഞാനും ഒഴുകിയപ്പോള്...
എന്റെ നൊമ്പരങ്ങളും ഏറിയേറി വന്നു..
പക്ഷെ അവയ്ക്കെല്ലാം..എന്റെ മനസ്സിനെ ഞാന് ഓരോ ഉത്തരം കൊണ്ട് തൃപ്തിപ്പെടുത്തി..
പക്ഷെ.. എന്റെ മഴേ...
എന്തുത്തരം.. ഞാന് നിനക്ക് വേണ്ടി പറയും.. ????
നിന്നെ ഞാന് സ്നേഹിക്കുന്നു...
ഒരുപക്ഷെ... എന്നെക്കാളും.. എന്നല്ലാതെ..???
No comments:
Post a Comment